Evrenin namütenahi seyri devam ederken, zaman zaman utanır kelimeler... Dilden dökülenler, ses dalgalarının içinde yuvarlanır, anlamlarını kaybeder. Kelimeler, hissedilen varlığın anlarını siler. Sessiz kucaklamalar ve sözlerin ötesindeki hatıralar, kişinin hayatını bütünleştirmede önem kazanır. İç sessizlik, kulağa ne kadar yüksek gelirse gelsin, tüm tanımlardan ve iddialardan daha fazla mevcut hale gelir.
İçindeki boşluğun sakini, ince bir sis perdesinden doğan bir sabah gibi, huzur bulur sessizlikte. İşte o vakit tüm boşluklar tamamlanmış hisseder. Hayat ve kurtuluşun olağan oyunları, başkaları tarafından konuşulan veya yazılan kelimelerin bilgeliği, önceliğe ve yoruma ihtiyaç duymaz. Şeyler, her şeye rehberlik eden ve aydınlatan o hakim sessizliğin aynılığına entegre edilmiştir artık...
Kadranların tik takları , kum saatleri, hayali sayıların dijital olarak değiştirilmesi, her zaman olduğu gibi tekrar ilerlemiş olabilir veya olmayabilir... İyonlar, büyük olasılıkla hücre zarları boyunca durdurulamaz bir şekilde akar ve fotonlar, olma arzusuyla hızlanan güneşten yağarken yaşamı ve şarkıyı şekillendirmeye devam eder.
Zaman, ürettiğimiz ve sahip olduğumuz her türlü melodram ve komedide yürürken, gelişirken, gülerken, severken, nefret ederken, buluşurken ve varsayımlarda bulunurken, hikayelerimizin her birini kodlanmış dizeler ve nabızlar aracılığıyla açarken besler ve mümkün kılar. Elbette bizler, güneşin ateşlediği altın ışıklarını, moleküllerinin uzayda okşandıkça ettikleri tatlı dansı ve rüyalarımız için enerji üreten o keyifli güçleri unuttuk. İçerideki ve dışarıdaki her şeyi, nabız ve darbelerle birbirine bağlayan akışları; hayatın ritmini, gülümsemelerin ve gözyaşlarının, korkuların özünü...
Evet, gözlerimizin kapıları davetkar ama görmüyorlar. Zihnimizin kavramaktan aciz olduğu sonsuz evrende, "büyüklüğümüze", "gölgelerimize" dair tanımlanmış imajlarımızla, hiyerarşi veya sınıflandırmanın ötesinde var olan içsel güzelliği kaçırıyoruz. Belki de bu yüzden, var olmanın huşusu içerisinde olmaya katlanamadığımız için, kelimelerin yığını kitaplarla, teorilerle ve sonu olmayan açıklamalar ile dolu bir okyanusta yüzmeye çalışıyoruz...
Belki de bu sebepten , güneşin kaç kez göz kırptığını sayıyor, gecenin gümüş ışıkla süslenmiş mantosu ile gelmesine izin veriyoruz. Çarpan kalplerimizin bir gün sonsuzluğa karışacak vuruşlarını sayıyor, hesaplarımızın bizi geçmişe götürebildiği yere kadar uzanıyor, gelecekteki bir zamanın tahminlerini yapıyoruz. İnsanlığın sormaktan bıkıp usanmadığı soruları tekrar tekrar soruyoruz...
Tanışıyoruz birbirimizle; sahip olduğumuz bu inanılmaz bilinç tapınaklarıyla karşılaşıyoruz ve kendimize bakıyoruz, ama gerçekten baktığımızı görmüyoruz. Bunun yerine, tanımladığımız tanımların dikte ettiği gibi karşılaştırıyor, kabul ediyor, yansıtıyor ve reddediyoruz.
Yine de farkında olmadan, her şeye ilham veren "Sessizliği" sürekli olarak kucaklıyor ve tanıyoruz. Bu yüzden yorumlayıcı nesnelliğimizin ötesinde gülümsemek istiyor ve gizli bir empati içinde sevgi sellerinde boğuluyoruz. Sessiz akışlarımızın, varlığın büyüsünde kusursuz bir şekilde dans ettiği o anlarda şaşırıyor, seviniyor ve merhamet duyuyoruz.
Nefesimizin değişken ritminde oyunlarımızı oynarken, kendimizi tam bir huşu içinde bırakma korkumuzla saymayı bıraktığımızda, kalplerimiz derin kucaklamalarda yankılandığında, düşünme sona erdiğinde yaptığımız duraklamaları kutlayalım. Tam da görme korkumuzu kaybettiğimizde ve sadece "Varlığa" teslim olduğumuzda hayat başlar...